Page 169 - Voorwerk.indd

Klaartje de Zwarte beschreef in haar dagboek (‘Alles ging aan flarden’) wat de ach-
terblijvers daarna overkwam. Toen ze al in bed lagen werden ze opgeroepen voor een
appel, omdat een aantal kinderen die met het transport mee moesten niet waren te
vinden. Dat duurde van half negen tot half elf, in de vinnige kou. Daarbij kwamen SSers
enkele keren met een motorfiets aanstormen, waarbij de massa door de modderplas-
sen uiteenstoof. Ook de kinderen moesten dit ondergaan. Uiteindelijk kon men weer
naar binnen. De gezochte kinderen bleken al vertrokken.
Degenen die uit Vught waren vertrokken bleven van zondag tot dinsdagochtend in
Westerbork. Zij gingen mee met het eerstvolgende transport, op dinsdag 11 mei, naar
Sobibor. Dit transport telde 1446 personen, van wie 180 kinderen en verder vooral zie-
ken en bejaarden. Herman van Rens zegt over dit transport:

De Limburgers onder de reizigers waren oude veehandelaren, slagers
en winkeliers, leden van families die al vele generaties in Limburg
woonden en werkten. Zij spraken onder elkaar een eigen taal: Lim-
burgs dialect vermengd met veel Jiddische woorden. Misschien zijn
de laatste gesprekken in dit Limburgs-Jiddisch wel gevoerd op 14 mei
1943 tussen dorstige en dodelijk vermoeide, oude mensen, vlak voor de
trein Sobibor bereikte.

De kinderen in Vught
Ook in de weken daarna gingen geregeld op zaterdag transporten met gezinnen
vanuit Vught naar Westerbork, waar dan in de nacht van maandag op dinsdag bekend
werd gemaakt dat ze zich gereed moesten maken voor vertrek naar het oosten. Een
plaatsnaam werd niet genoemd. Een maand nadat de bejaarden en grote gezinnen
uit Vught waren vertrokken vond opnieuw een grote inperking van de kampbevolking
plaats. Ditmaal ging het om de kinderen die er nog waren.
Het leven voor kinderen was heel zwaar in
Vught. Na aankomst moest een gezin eerst
ingeschreven worden. Dat nam de nodige
tijd in beslag. Daarbij werd ook alle bagage
ingenomen. Daarna werden de gezinnen
onmiddellijk gescheiden, mannen, vrou-
wen en de kinderen apart. Uit sommige
interviews blijkt dat dit soms ongemerkt
gebeurde. Kinderen ontdekten ineens
dat hun ouders en broers en zussen weg
waren. Zelf werden ze naar een barak ge-
bracht met leeftijdgenoten, waar ze een
plek moesten zoeken in een van de drieho-
Slaapzaal in Kamp Vught. ge stapelbedden. Er was een barak voor de

170 | E N T OE N W A R E N Z E W E G | JO DE NVE R V OL G I NG I N E E N N OO R D-L I M B U R GS S T ADJ E |

Hfdst-5.indd 170 21-10-18 16:39